کد مطلب:276480 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:106
اشاره به شفعای روز قیامت
بدان كه مقام شفاعت بزرگ از ویژگی های رسول خداصلی الله علیه وآله می باشد. در خصال و غیر آن از آن حضرت آمده كه فرمود: پنج چیز به من داده شده كه به احدی پیش از من داده نشده است: زمین برایم سجده گاه و پاكیزه شده، و به وسیله رعب یاری شدم، و غنیمت برایم حلال گردید، و جوامع كلم [سخنان كوتاه و پُر معنی] ، و شفاعت به من داده شده است. [1] .
[ صفحه 453]
و شفاعت دیگران، از شاخه های شفاعت بزرگ آن جناب است، زیرا كه به آن منتهی می شود و از جمله شفیعان، امامان معصوم علیهم السلام می باشند - چنان كه دانستی - و نیز روایاتی بر این معنی دلالت دارد.
از حضرت ابوعبد اللَّه صادق علیه السلام درباره آیه شریفه: «فَما لَنا مِنْ شافِعِینَ وَلا صَدِیقٍ حَمِیمٍ»؛ [2] [كافران گویند:] پس برای ما نه شفیعانی هست و نه دوستان صمیمی. فرمود: شفیعان ائمه هستند و دوستان از مؤمنین. [3] و درباره آیه شریفه: «مَنْ ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ»؛ [4] چه كسی نزد او شفاعت كند جز به اذن او. امام صادق علیه السلام فرمود: ما آن شفاعت كنندگان هستیم.
و از پیغمبر اكرم صلی الله علیه وآله آمده: تعداد شفیعان پنج است: قرآن، رَحِم، امانت، پیغمبر شما و خاندان پیغمبر شما. [5] .
و از معاویة بن وهب روایت است كه گفته: از حضرت صادق علیه السلام درباره آیه: «لا یَتَكَلَّمُونَ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَقالَ صَواباً»؛ [6] سخن نمی گویند مگر آن ها كه پروردگار رحمان اجازه شان دهد و سخن صواب گویند. سؤال كردم. فرمود: به خدا قسم! ما هستیم كسانی كه به آن ها اجازه داده شده و سخن صواب گویند. عرض كردم: فدایت شوم چه می گویید؟ فرمود: پروردگارمان را ثنا گوییم و بر پیامبرمان صلی الله علیه وآله درود فرستیم و برای شیعیانمان شفاعت كنیم و خداوند ما را ردّ نمی كند. [7] .
و از جمله شفیعان، ذرّیه پیغمبرصلی الله علیه وآله می باشند. در امالی شیخ صدوق و بحار از امام صادق علیه السلام آمده كه فرمود: چون روز قیامت شود خداوند اولین و آخرین را بر پهنه دشتی جمع گرداند، پس تاریكی شدیدی آنان را فرا می گیرد، ایشان به درگاه خداوند ضجّه و ناله می زنند و می گویند: پروردگارا! این تاریكی را از ما دور گردان. پس عدّه ای می آیند كه نور پیشاپیش آنان در حركت است و زمین قیامت
[ صفحه 454]
را روشن نموده است. اهل قیامت می گویند: اینان پیغمبران هستند. پس ندا از سوی خداوند می رسد كه: اینان پیغمبر نیستند.
اهل جمع می گویند: پس این ها فرشتگان هستند. ندا از سوی خداوند می آید كه: این ها فرشتگان نیستند.
گویند: پس ایشان شهدا هستند. از سوی خداوند ندا می رسد كه: ایشان شهدا نیستند.
می گویند: این ها كیستند؟ ندا می آید كه از خودشان بپرسید كیستند. اهل جمع از آنان می پرسند: شما كیستید؟
می گویند: ما علویان هستیم، ما ذریه رسول خداصلی الله علیه وآله می باشیم، ما فرزندان علی ولیّ خدا هستیم. ماییم كه به گرامی داشتن پروردگار اختصاص یافته ایم، ایمن و بااطمینان هستیم. پس به آنان از سوی پروردگار - عزّوجلّ - ندا می رسد كه: دوستان و محبّان و پیروانتان را شفاعت كنید. آن گاه شفاعت می نمایند. [8] .
و از جمله شفیعان، مؤمنین هستند كه بعضی دلایل آن پیش تر گذشت، بعد از این نیز بعضی دلایل خواهد آمد. همچنین در بحار از رسول خداصلی الله علیه وآله روایت آمده كه فرمود: فقرای از شیعیان علی و خاندان علی علیه السلام را پس از او سبك مشمارید كه هریك از آنان عدّه ای همچون قبایل ربیعه و مُضر را شفاعت می كنند. [9] .
و از جمله شفیعان، علمای عامل می باشند. حضرت امام صادق علیه السلام فرموده اند: چون روز قیامت شود خداوند عالم و عابد را برانگیزد، پس هنگامی كه در پیشگاه خداوند - عزّوجلّ - می ایستند، به عابد گفته می شود، به سوی [رحمت] خدا روان شود. و به عالم می گویند: بایست و برای مردم شفاعت كن به پاداش این كه آنان را نیكو تربیت كردی. [10] .
و از جمله شفیعان، زائران قبر امام حسین علیه السلام هستند.
در خصائص الحسین و غیر آن از سیف تمّار از حضرت صادق علیه السلام آمده كه فرمود:
[ صفحه 455]
زیارت كننده قبر حسین علیه السلام روز قیامت برای صدهزار مرد شفاعت داده می شود كه در همه آنان آتش [دوزخ] واجب بوده است.
و در بحار از حضرت ابی عبد اللَّه صادق علیه السلام آمده كه فرمود: روز قیامت آوازدهنده ای ندا می كند: شیعیان آل محمدعلیهم السلام كجایند؟ پس عدّه ای كه جز خدا كسی شمارششان نتواند كرد بپاخیزند و در یك سمت قرار می گیرند، آن گاه منادی ندا می كند: زوّار قبر حسین علیه السلام كجایند؟ عده بسیاری بپاخیزند. به آنان گفته می شود: دست هركه را كه دوست دارید بگیرید و آن ها را به بهشت ببرید. پس هركدام دست هركه را كه دوست دارد می گیرد به طوری كه شخصی به یكی از ایشان می گوید: فلانی! آیا مرا نمی شناسی من همانم كه فلان روز و فلان جا به احترام تو از جای برخاستم. پس او را داخل بهشت می نماید و از این كار جلوگیری نمی شود. [11] .
[ صفحه 453]
و شفاعت دیگران، از شاخه های شفاعت بزرگ آن جناب است، زیرا كه به آن منتهی می شود و از جمله شفیعان، امامان معصوم علیهم السلام می باشند - چنان كه دانستی - و نیز روایاتی بر این معنی دلالت دارد.
از حضرت ابوعبد اللَّه صادق علیه السلام درباره آیه شریفه: «فَما لَنا مِنْ شافِعِینَ وَلا صَدِیقٍ حَمِیمٍ»؛ [2] [كافران گویند:] پس برای ما نه شفیعانی هست و نه دوستان صمیمی. فرمود: شفیعان ائمه هستند و دوستان از مؤمنین. [3] و درباره آیه شریفه: «مَنْ ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ»؛ [4] چه كسی نزد او شفاعت كند جز به اذن او. امام صادق علیه السلام فرمود: ما آن شفاعت كنندگان هستیم.
و از پیغمبر اكرم صلی الله علیه وآله آمده: تعداد شفیعان پنج است: قرآن، رَحِم، امانت، پیغمبر شما و خاندان پیغمبر شما. [5] .
و از معاویة بن وهب روایت است كه گفته: از حضرت صادق علیه السلام درباره آیه: «لا یَتَكَلَّمُونَ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَقالَ صَواباً»؛ [6] سخن نمی گویند مگر آن ها كه پروردگار رحمان اجازه شان دهد و سخن صواب گویند. سؤال كردم. فرمود: به خدا قسم! ما هستیم كسانی كه به آن ها اجازه داده شده و سخن صواب گویند. عرض كردم: فدایت شوم چه می گویید؟ فرمود: پروردگارمان را ثنا گوییم و بر پیامبرمان صلی الله علیه وآله درود فرستیم و برای شیعیانمان شفاعت كنیم و خداوند ما را ردّ نمی كند. [7] .
و از جمله شفیعان، ذرّیه پیغمبرصلی الله علیه وآله می باشند. در امالی شیخ صدوق و بحار از امام صادق علیه السلام آمده كه فرمود: چون روز قیامت شود خداوند اولین و آخرین را بر پهنه دشتی جمع گرداند، پس تاریكی شدیدی آنان را فرا می گیرد، ایشان به درگاه خداوند ضجّه و ناله می زنند و می گویند: پروردگارا! این تاریكی را از ما دور گردان. پس عدّه ای می آیند كه نور پیشاپیش آنان در حركت است و زمین قیامت
[ صفحه 454]
را روشن نموده است. اهل قیامت می گویند: اینان پیغمبران هستند. پس ندا از سوی خداوند می رسد كه: اینان پیغمبر نیستند.
اهل جمع می گویند: پس این ها فرشتگان هستند. ندا از سوی خداوند می آید كه: این ها فرشتگان نیستند.
گویند: پس ایشان شهدا هستند. از سوی خداوند ندا می رسد كه: ایشان شهدا نیستند.
می گویند: این ها كیستند؟ ندا می آید كه از خودشان بپرسید كیستند. اهل جمع از آنان می پرسند: شما كیستید؟
می گویند: ما علویان هستیم، ما ذریه رسول خداصلی الله علیه وآله می باشیم، ما فرزندان علی ولیّ خدا هستیم. ماییم كه به گرامی داشتن پروردگار اختصاص یافته ایم، ایمن و بااطمینان هستیم. پس به آنان از سوی پروردگار - عزّوجلّ - ندا می رسد كه: دوستان و محبّان و پیروانتان را شفاعت كنید. آن گاه شفاعت می نمایند. [8] .
و از جمله شفیعان، مؤمنین هستند كه بعضی دلایل آن پیش تر گذشت، بعد از این نیز بعضی دلایل خواهد آمد. همچنین در بحار از رسول خداصلی الله علیه وآله روایت آمده كه فرمود: فقرای از شیعیان علی و خاندان علی علیه السلام را پس از او سبك مشمارید كه هریك از آنان عدّه ای همچون قبایل ربیعه و مُضر را شفاعت می كنند. [9] .
و از جمله شفیعان، علمای عامل می باشند. حضرت امام صادق علیه السلام فرموده اند: چون روز قیامت شود خداوند عالم و عابد را برانگیزد، پس هنگامی كه در پیشگاه خداوند - عزّوجلّ - می ایستند، به عابد گفته می شود، به سوی [رحمت] خدا روان شود. و به عالم می گویند: بایست و برای مردم شفاعت كن به پاداش این كه آنان را نیكو تربیت كردی. [10] .
و از جمله شفیعان، زائران قبر امام حسین علیه السلام هستند.
در خصائص الحسین و غیر آن از سیف تمّار از حضرت صادق علیه السلام آمده كه فرمود:
[ صفحه 455]
زیارت كننده قبر حسین علیه السلام روز قیامت برای صدهزار مرد شفاعت داده می شود كه در همه آنان آتش [دوزخ] واجب بوده است.
و در بحار از حضرت ابی عبد اللَّه صادق علیه السلام آمده كه فرمود: روز قیامت آوازدهنده ای ندا می كند: شیعیان آل محمدعلیهم السلام كجایند؟ پس عدّه ای كه جز خدا كسی شمارششان نتواند كرد بپاخیزند و در یك سمت قرار می گیرند، آن گاه منادی ندا می كند: زوّار قبر حسین علیه السلام كجایند؟ عده بسیاری بپاخیزند. به آنان گفته می شود: دست هركه را كه دوست دارید بگیرید و آن ها را به بهشت ببرید. پس هركدام دست هركه را كه دوست دارد می گیرد به طوری كه شخصی به یكی از ایشان می گوید: فلانی! آیا مرا نمی شناسی من همانم كه فلان روز و فلان جا به احترام تو از جای برخاستم. پس او را داخل بهشت می نماید و از این كار جلوگیری نمی شود. [11] .
[1] خصال: 183:1.
[2] سوره شعرا، آيه 100.
[3] بحار الانوار: 42:8.
[4] سوره بقره، آيه 255.
[5] بحار الانوار: 43:8.
[6] سوره نبأ، آيه 38.
[7] بحار الانوار: 41:8.
[8] بحار الانوار: 36:8.
[9] بحار الانوار: 59:8.
[10] بحار الانوار: 59:8.
[11] بحار الانوار: 27:101.